Jubileusze w 2025

W kontekście stworzenia święty Franciszek podkreśla godność człowieka

„Błogosławiony Franciszek cały pogrążony w miłości Boga, doskonale rozpoznawał dobroć Bożą nie tylko w swojej duszy, ozdobionej już doskonałością wszystkich cnót, lecz również w jakimkolwiek stworzeniu. Dlatego też żywił szczególną i głęboką miłość do tych zwłaszcza stworzeń, w których dostrzegał coś z Boga lub coś odnoszącego się do zakonu” (Zwierciadło doskonałości 113, 1-2)

Franciszek zaproponował nowy sposób relacji ze stworzeniem. Nie pragnął go posiąść ani zdominować, lecz wzywał stworzenia po imieniu, zapraszając je do oddawania chwały Bogu, który obdarzył je pięknem i dobrocią. Mało tego, z miłości do Stwórcy, dobrowolnie służył stworzeniom, dostrzegając w nich obecność Boga.

W tej religijnej perspektywie natura staje się przezroczysta wobec boskości, umożliwiając pojednanemu człowiekowi odkrycie w niej wizji Pana. Natura nie ogranicza się do swojego ziemskiego wymiaru, lecz jawi się jako „znak”, „obraz” i „objawienie” pełnego mądrości Stwórcy, który stworzył ją na służbę człowiekowi i uporządkował w taki sposób, aby wypełniła się w nim jako „obrazie i podobieństwie” Bożym.

Już od młodości Franciszek był wnikliwym obserwatorem przyrody, która, zgodnie z zamysłem Stwórcy, poddana jest człowiekowi. Jednak po swoim nawróceniu jego spojrzenie stało się głębsze i przenikliwsze. Odtąd potrafił dostrzegać w stworzeniach tajemnicę Bożej miłości, podobnie jak pielgrzym zmierzający ku pełni Bożego objawienia.

Stworzenia głoszą chwałę swojego Stwórcy. Są postrzegane w postawie wdzięczności i zależności od Boga, od którego otrzymały życie i piękno. Różnorodność stworzeń świadczy o nieskończonej mądrości i dobroci Boga, zachęcając człowieka, który posiada zdolność poznawania i kochania, do dziękczynienia za te dary oraz wznoszenia się ku Stwórcy. W tym kontekście Franciszek podkreśla wyjątkową godność człowieka, który został ukształtowany na obraz Jezusa Chrystusa.

Poznanie Boga nie tylko jako najwyższego dobra, ale również jako Ojca, otwiera serce Franciszka na radosny śpiew wraz 

z całym stworzeniem. Stał się on pieśniarzem Najwyższego, wyrażając wdzięczność za piękno i harmonię całego stworzenia. Stworzenia przestają być przedmiotem chciwości i dominacji, a stają się „stworzeniami Bożymi” – żywymi nutami Kantyku Stworzeń, który Franciszek skomponował, poczynając od San Damiano, na rok przed swoją śmiercią, w czasie wielkiego cierpienia.

Kantyk łączy w sobie pochwałę stworzenia i refleksję nad trudnościami ludzkiego życia – przebaczeniem i śmiercią. Uwzględnia nie tylko piękno przyrody, ale także wyzwania codzienności: wina, przebaczenie, słabości i cierpienia. Jak zauważa papież Franciszek, kantyk ten wyraża „ekologię integralną”, łącząc krzyk przyrody z krzykiem ubogich (por. LS 49).

Święty Franciszek uczy, że nawet w trudnościach, w sytuacjach wymagających przebaczenia, można odnaleźć pokój. Kantyk jest szkołą pokoju – zarówno dla tych, którzy go słuchają, jak i tych, którzy się nim modlą. Uczy, jak budować pokój, zaczynając od akceptacji własnych słabości.

Chwała dotyczy także „siostry śmierci”, która – dzięki wierze – staje się przejściem do życia wiecznego, prawdziwego życia.

„Najwyższy, wszechmogący, dobry Panie”, obdarz nas głęboką wiarą Franciszka, która pozwala uznać Ciebie za jedyne dobro, byśmy z radością oddali Ci wszystko, co mamy: kosmos, historię i nasze życie, aż do ostatecznego zjednoczenia z Tobą na wieki.

(Tekst swobodnie zaczerpnięty z hasła „Stworzenie” autorstwa Cornelio Basilio Del Zotto w Dizionario Francescano, Asyż – 1983 oraz z tekstów uroczystości otwarcia Stulecia Pieśni słonecznej, Asyż, 11 stycznia 2025 r.).